Ao quinto intento, Roland Fosso (Bamenda, Camerún, 1985) conseguiu saltar o valo de Melilla. Asentarse en España abriu unha nova etapa na súa vida coa que pechaba os dous anos, sete meses e dezaoito días que investiu en cubrir o traxecto entre o seu país natal e a península. Un tempo no que viu morrer -e tivo que enterrar- a compañeiros de viaxe, atravesou o Sahara, foi secuestrado e esclavizado durante seis meses e presenciou -e sufriu- penurias de todo tipo. Unha historia como a de moitos outros inmigrantes que intentan cada día entrar en España, ou como os que estes días arriban á illa grega de Kos, os que se internan no Eurotúnel ou naufragan ante as costas italianas. Rostros anónimos no telexornal pero, do mesmo xeito que Fosso, cunha historia.
O que diferencia a Fosso é que el decidiu relatala. «Cando empecei a explicarlle á miña parella polo que pasara mirábame con cara de ?que me estás contando?», recorda desde Sant Boi de Llobregat, onde se asentou. «Díxome que tiña que escribilo, pero eu contesteille que non tiña tempo, que debía traballar para enviar diñeiro á miña familia a África. Así que un día despois de cear colleu un bolígrafo e papel e animoume a empezar». Fosso seguiu o seu consello e en inglés -manéxase noutros seis idiomas- empezou a darlle forma á súa historia.
O resultado é A última fronteira, a novela da súa odisea, protagonizada por JP, un trasunto do propio Fosso. Do mesmo xeito que el, con 17 anos perde á súa nai e decide saír en busca dunha vida mellor. O adolescente faise adulto nunhas circunstancias que non tería imaxinado: entre mortes, violencia e un futuro incerto. Fosso foi vítima das mafias que explotan a situación dos inmigrantes: un compatriota esixiulle diñeiro para facerlle pasar o valo, pero, despois de telo encerrado tres días, entregouno á Garda Civil. «Si algunha vez volvésemo a atopar non lle diría nada, seguiría o meu camiño. O que fixeches na vida xa o pagarás», explica.
Pero o peor momento foron os seis meses que pasou como escravo no deserto do Sahara, secuestrado por un grupo tuareg que o obrigou a traballar na construción das súas casas. «Eu ía buscar auga co camelo. Non podía escaparme porque aínda que quixese non sabería por onde tiña que ir», describe. Finalmente, beneficiáronse dos desexos de escapar dunha muller tuareg, que organizou a fuxida dun grupo con persoas de quince nacionalidades diferentes. Algúns non sobreviviron ao deserto e quedaron baixo a area.
Tras un breve desvío a Alexandría en busca dun traballo no sector turístico -«Vendéronme unha moto sen rodas», di, castizo- que non se materializou, Fosso chegou á fronteira hispanomarroquí para saltar o valo. Na última fronteira describe con detalle a organización dos campamentos de inmigrantes que se preparan para entrar en España, como evitar as temibles concertinas e as malleiras ao ser atrapados no intento. Pero finalmente conseguiuno. «Sentinme o home máis feliz deste mundo», recorda.
As cartas do rei mago Baltasar
«A última fronteira» relata unha etapa que se pechou e o inicio doutra. «España era como un almacén no que eu podía elixir a mellor ferramenta para traballar», relata Fosso. Aquí estudou Turismo e especializouse para ser recepcionista de hotel, aínda que actualmente se atopa no paro. Mentres tanto, deseña un proxecto para pór en marcha un negocio de turismo rural en Camerún. «A raíz da inmigración está na falta de formación e de traballo. Eu quero axudar no meu país si podo crear empregos», di Fosso, quen xa traballa en novo proxecto literario: un libro que recompila as cartas que os nenos lle entregan ao rei mago Baltasar. Xa ten preto de 800 nas súas mans.
