Mozos emigrantes enquisados pola Voz din que non volverán a curto prazo

(04/03/2019)

Mozos emigrantes enquisados pola Voz din que non volverán a curto prazo

A maioría suman máis de cinco anos traballando fora aínda que moitos saíron sen contrato


M. Sarrió D. Amores L. L.

a voz

Carolina marchouse de Galicia en 2006 cunha bolsa Erasmus para cursar o seu terceiro ano de carreira universitaria en Alemaña. Contaba con quedar uns dez meses, e actualmente segue alí, vivindo en Stuttgart. Ao finalizar o seu programa internacional, solicitou o traslado de expediente á facultade do país xermano e, aínda que ao graduarse tentou atopar un emprego en Galicia, as condicións laborais parecéronlle «pésimas». Así o explica esta arquitecta. En Alemaña empezou traballando nun restaurante español. Con todo, en tan só catro meses xa atopou un emprego no seu campo.

A súa é unha das máis de 500 historias xurdidas a través dunha enquisa publicada no portal Global Galicia, que permitiu analizar as circunstancias laborais daqueles que viven afastados da súa comunidade de orixe.

A sondaxe revela que preto do 65 % dos enquisados viven fóra de Galicia desde fai máis de cinco anos. Héctor, un enxeñeiro de camiños residente en Francia desde hai case unha década, conta como tivo que emigrar no 2010 porque «non había absolutamente nada en España». Chegou en febreiro do 2011 e en marzo dese mesmo ano xa tiña traballo como xefe de obra. A día de hoxe traballa como responsable comercial.

As ganas de volver instalarse en Galicia son palpables en moitas das historias, a pesar de que a maioría dos emigrantes non contemplan volver a España, polo menos a curto prazo. «A día de hoxe teño un traballo que me encanta, cunhas condicións que nin de lonxe ofrécense en Galicia, por iso non me expoño volver», comenta Helena, unha enxeñeira aeroespacial asentada en Alemaña.

«Non me arrepinto de haberme ido», narra Elena, que emigrou a Irlanda no ano 2000. O seu plan era quedar como moito un ano. Pasaron 19. «Teño unha estabilidade laboral que por desgraza nunca vivín en Galicia», explica esta profesora que actualmente traballa nunha universidade irlandesa. Subliña ademais, como de «valorada» se sinte no seu actual traballo.

«Nin con dous empregos en Pontevedra podía acceder a unha vivenda e formar unha familia», confesa esta mestra que vive en Andorra. «Boto de menos Galicia, pero non me permitiría levar unha vida cómoda», engade.

Iván, un enfermeiro residente en Estados Unidos, comenta que alí gaña ao mes «catro veces máis que en España», mentres que outro galego asentado en Luxemburgo narra como pode «desfrutar dun bo nivel de vida, mellor evolución laboral e aforrar, ata que poida voltar a Galicia con maiores coñocementos».

«É lamentable que o noso talento fose valorado por empresas estranxeiras, con mellores condicións laborais e unha remuneración máis alta», confesa Javier, un enxeñeiro de camiños asentado en Chile. El forma parte do perfil maioritario que desagrega a investigación: os maiores de 30 anos, un grupo que reúne a oito de cada dez galegos que responderon as preguntas.

Os menores de 30 copan soamente o 20 % da enquisa, aínda que máis da metade levan xa vivindo fóra de Galicia como mínimo 2 anos.

Resultados da enquisa sobre emigración

Moitos confesan sentirse felices nos seus actuais lugares de residencia, aínda que ao mesmo tempo remarcan a complexidade dos inicios. Este enxeñeiro que vive en Chile explica como volveu á facultade aos 40 anos para validar o seu título universitario. «Non foi fácil examinarse con rapaces de 20 anos, pero síntome orgulloso de ter o meu título chileno colgado na miña oficina», engade.

«Fun por necesidade porque en España non atopaba traballo e foi moi duro aos 45 anos facer a maletas», conta outro lector que emigrou a Italia.

Os inicios no mercado laboral fora de Galicia coinciden nunha alta porcentaxe dos enquisados: empezaron como bolseiros, ou exercendo como profesionais noutros campos que nada tiñan que ver cos seus estudos.

Luís conta como aos 54 anos perdeu o seu emprego en Galicia e estivo «ao bordo da pobreza extrema». A súa única solución foi irse a Buenos Aires, onde segue a día de hoxe, aínda que planea volver cando se xubile.

Como atoparon traballo?

A metade dos enquisados emigraron xa cun contrato estable, aínda que o outro 50 % fixo as maletas sen un plan a longo prazo. Tres cuartas partes dos galegos que se marcharon sen un contrato de traballo atopárono grazas á procura activa ou á colaboración de amigos ou coñecidos. Outros chegaron aos seus novos destinos sen saber o idioma local e aproveitaron a súa estancia para aprender unha nova lingua, o cal é esencial para atopar traballo nalgúns países. «Durante cinco anos dediqueime a estudar o idioma e a traballar facendo camas en hoteis ou como lavalouzas. Actualmente terminei os meus estudos de Maxisterio e traballo como profesora de primaria nun colexio», conta esta moza que emigrou aos 22 anos coa súa parella a Inglaterra.

A maioría dos enquisados que se foron cun traballo pechado foron contactados por unha compañía estranxeira, ou ben trasladados polas súas empresas a outros países. «Traballaba nunha empresa alemá que me ofreceu cambiar de departamento. Decidimos aceptar a oferta porque consideramos que é un país mellor que España para criar aos nosos fillos xa que as axudas á conciliación familiar son auténticas», conta este lector que decidiu emigrar a Alemaña coa súa familia. Outro caso é o dun mozo que foi contactado por unha empresa brasileira e, tras pasar por Brasil foi trasladado a China onde traballa actualmente. «Propuxéronme ir de bolseiro a unha multinacional brasileira de motores eléctricos. Despois de catro anos en Brasil a empresa ofreceume ser expatriado para China onde traballo desde hai un ano e medio», engade.

Emprender lonxe de casa

Algúns dos enquisados decidiron, ademais de emigrar, lanzarse á aventura emprendedora fundando as súas propias empresas. É o caso dun galego que se foi a Romanía onde agora ten o seu propio negocio: «Levo cinco anos na cidade de Bacau onde fundei unha empresa de enerxías renovables», explica. Outro caso é o dun mozo que emigrou a Suíza cando tiña quince anos: «Actualmente son o co-propietario xunto ao meu socio, tamén galego, do taller onde empecei a traballar en 1994».

«Vin aquí de vacacións durante dúas semanas. E xa pasaron 20 anos!», narra este informático que dirixe a súa propia empresa de consultoría informática en Londres. O seu é o paradigma dunha decena de testemuños, que contan como no estranxeiro convertéronse en emprendedores e coinciden en que en España isto sería «impensable». Así, Pedro detalla como emigrou a Arxentina despois de que crebase o seu negocio de mobles en España. En Buenos Aires empezou cun pequeno comercio ata chegar a inaugurar a súa propia fábrica, que actualmente segue crecendo: «Aquí ninguén me regalou nada, traballo o mesmo e teño unha calidade de vida que xamais tiven en España», sentenza.