Siria, os pés no barro

(13/01/2020)

Siria, os pés no barro

Con zapatos varias tallas máis grandes, sen calcetíns e os sucios e desgastados pantalóns de chándal arremangados un grupo de raparigos pisan rindo os charcos de barro que balizan os camiños entre as tendas de campaña do improvisado campamento de refuxiados onde se atopan. É a imaxe coa que unha canle de noticias iniciou a información sobre o ataque masivo que, o Goberno de Bashar ao Asade, apoiado por Rusia , está a lanzar sobre o último bastión rebelde de Siria : Idlib. Pese ao alto ao lume de agosto, Damasco quere facerse co control total do país dunha vez por todas e dálle absolutamente o mesmo o drama da última poboación civil que foxe.

Probablemente, as nais destes nenos teñan fillos máis pequenos aos que manter quentes dentro das precarias tendas. Seguramente están ocupadas esperando en longas colas para conseguir comida e algo de auga ou están máis preocupadas por manter a recado as escasas pertenzas que lograron sacar do que quedaba dos seus fogares que de mantelos limpos e secos. Poida que eses nenos teñan nacido coa guerra en marcha que pronto cumprirá nove anos e por iso son capaces de gozar incluso do desastre que lles rodea. Porque os nenos necesitan xogar e liberar enerxía. Necesitan un fogar con paredes e teitos onde acubillarse, necesitan comida, necesitan non vivir sobresaltados polos bombardeos e necesitan ir ao colexio e aprender. A súa carencia é o fracaso dos adultos que os matan en lugar de coidalos e protexelos.