Incendio en Moria

(15/09/2020)

Incendio en Moria

Se as semanas de confinamento supuxeron unha enorme peaxe física, emocional e económico para a maioría de nós que tivemos a fortuna de poder pasalas nos nosos fogares, imaxínense o que implica ter que sufrilo nun campamento de refuxiados ateigado de persoas, sen medios sanitarios, sen electricidade nin auga corrente e rodeados de estraños. Se un peche de semanas como o que vivimos, comodamente instalados nos nosos salóns, as nosas cociñas ou os nosos dormitorios, podendo gozar de todo tipo de entretementos aínda estando illados e separados dos nosos seres queridos e amigos causounos ansiedade e outro tipo de malestares físicos e mentais, imaxínense o que levan sufrindo as decenas de miles de refuxiados que abandonaron a moitos dos seus seres queridos, o seu fogar, o seu traballo, o seu país para salvar a súa vida ou en busca dun futuro mellor. Seres humanos que permanecen encerrados sen ter cometido outro delito que fuxir da morte.

Como os refuxiados do campamento de Moria na illa grega de Lesbos que ocupan as cabeceiras dos medios polo terrible incendio que o converteu en cinzas. Aínda que as cifras varían segundo a fonte, este infame lugar pensado para acoller entre 2.000 e 3.000 refuxiados chegou a reter a máis de 20.000. O 75 % destes refuxiados proveñen de Afganistán, o resto de Siria, Iraq e outros estados errados. Viven aglomeradas máis de 8 persoas por tenda ou colector, as duchas son compartidas por máis de 200 persoas e teñen que agardar horas nunha cola para recibir alimentos. Imposible evitar a propagación, salvo pechar o campamento baixo sete chaves, o que agravou o inferno deste lugar. Só fixo falta a faísca polo illamento de 25 infectados polo covid? 19 para facelo estalar en chamas. E, agora, todos están fóra, e con eles tamén o virus.