Mozos -entre 20 e 30 anos- sen responsabilidades familiares directas, en boa forma física, sen medo ás alturas e con formación especializada e en materia de riscos laborais, é o perfil dos aproximadamente 500 chairegos que traballan para as empresas eólicas no estranxeiro. As crises cambiou non só a percepción deste traballo, senón que xerou modificacións profundas no tipo de emigración galega. Agora viaxan coas súas propias empresas e nunhas condicións moito mellores que nos anos de grandes fluxos. E fano para prestar apoio a empresas galegas punteiras no sector que exportan a súa tecnoloxía.

Fai dous anos os desprazamentos fóra de Galicia para a montaxe de novos parques ou o mantemento doutros eran forzados, segundo aseguran algúns operarios. Pasaban os tres meses de rigor e non querían volver desprazarse fose. Actualmente non poñen problemas, non só pola falta de traballo en Galicia, senón tamén porque supón uns ingresos importantes en pouco tempo. Grazas ás dietas, o salario mileurista que cobrarían en Galicia convértese en entre 3.000 e 5.000 euros ao mes. Nalgúns casos é a propia empresa a que aluga apartamentos para aloxar aos seus persoais, que ten que buscarse a vida na manutención. Noutros, os propios mozos son os que arriendan unha casa na que conviven varios da mesma empresa.

Cualificación

Estes desprazamentos supoñen cambios na tradicional emigración galega a Europa ou a América. Os operarios que se desprazan son xente cualificada, que acode con contrato de traballo e nunhas condicións económicas e sociais que pouco ou nada teñen que ver coas de fai uns anos nos que os galegos asumían os traballos máis penosos que os operarios deses países desprezaban.

Un dos grandes cambios, segundo fontes consultadas, é que os mozos galegos trasládanse ao estranxeiro a realizar un tipo de traballo que fai anos realizaban estranxeiros en España. Na zona de Xermade e de Vilalba recordan que cando montaron a central térmica das Pontes a man de obra era toda alemá e viaxaba nunhas condicións similares, para aqueles anos, ás de hoxe dos novo operarios das eólicas.

El precedente máis próximo deste tipo novo de emigración hai que buscalo nos desprazamentos masivos de fai uns anos de operarios galegos ás Illas Canarias, en busca de salarios difíciles de conseguir en Galicia no sector da construción.

Substitutos do ladrillo

Para suplir a falta de man de obra española nas obras as empresas tiveron que recorrer ás cuadrillas portuguesas, que foron unha solución sen excesivas complicacións durante moitos meses, cando os guindastres en movemento poboaban Galicia. El bum do ladrillo forma parte do pasado. Agora son as cuadrillas galegas as que viaxan ao país veciño a montar e reparar parques eólicos.

Os antigos emigrantes ás Illas Canarias tiveron que retornar pero nin a súa idade nin as súas condicións físicas, salvo en contados casos, permítenlles afrontar o cambio a esta actividade nas eólicas, que buscan man de obra novo e áxil para poder ascender e descender das torretas sen problemas.