Reforma innecesaria

(21/09/2009)

Reforma innecesaria
O descenso na chegada de inmigrantes aconsellaba non modificar a Lei de Estranxeiría
20/09/2009

O Goberno presentou no Congreso o pasado xoves a cuarta reforma da Lei de Estranxeiría en oito anos. O proxecto superou tres emendas á totalidade de distinto signo, unha presentada polo Partido Popular para endurecer o texto, outra por Esquerda Unida e ERC para suavizalo e, finalmente, unha terceira do PNV para, entre outras cousas, defender as competencias autonómicas en materia de inmigración que ao seu xuízo vulneraba o texto do Goberno. Os tres grupos que apoiaron o borrador -CIU, Coalición Canaria e BNG- coincidían cos argumentos das emendas da esquerda, pero aceptaron o compromiso do Goberno de seguir negociando.

A medida que avanza na súa tramitación, máis se confirma que esta nova reforma da Lei de Estranxeiría é, sobre todo, innecesaria. O partido socialista comprometeuse a levala a cabo para contrarrestar derívaa populista do PP en materia de inmigración, que, segundo os estrategos do Goberno, estaba conseguindo audiencia entre os electores. Pero de entón a estes momentos, as circunstancias cambiaron de xeito radical. A chegada de traballadores estranxeiros, tanto legais como ilegais, reduciuse drasticamente no último ano como consecuencia da crise económica, por máis que se sigan producindo dramas como o naufraxio dunha patera xunto ao illote de Perexil, ocorrido onte.

Pero esta reforma é tamén innecesaria polas correccións á baixa que, por fortuna, están obrigando a introducir os grupos parlamentarios cos que ten que contar o Goberno para superar os trámites parlamentarios. Do discurso de dureza desde o que se anunciou a reforma, e que en parte motivou a substitución de Jesús Caldera por Celestino Corbacho á fronte de Traballo, pasouse a rebaixar o groso dos aspectos máis conflitivos do proxecto, deixándoos máis ou menos como estaban. A estratexia que pretendeu o Goberno de escusar o endurecemento da lei española na Directiva europea do retorno, apoiada polos socialistas españois en contra do seu propio grupo no Parlamento Europeo, non funcionou, tanto polo rexeitamento que provocou a norma comunitaria como polas necesidades do consenso.

Se algo esixe o Estado de dereito en calquera materia, e máis nunha tan sensible como o tratamento da inmigración, é a seguridade xurídica. Oito reformas en catro anos, sobre todo cando unicamente se xustifican por unha insensata competencia electoral dos partidos democráticos nun terreo máis propio dos populistas, só contribúen á confusión e a manter permanentemente aberto o debate sobre a presenza de traballadores estranxeiros. Algo de moito calado político quedou, con todo, patente: o Goberno non ten dificultades en compatibilizar un discurso esquerdista, moitas veces primario e elemental, con iniciativas de signo contrario, como as ligadas á reforma da Lei de Estranxeiría.