Teresa Redondo Sandoval, impulsora do Circulo de Silencio, na praza da Peregrina en Pontevedra Ramón Leiro

 

Teresa Redondo Sandoval (Pontevedra, 1983), coñecida como Pita grazas ao alcume que lle puxo a súa nai, é desas persoas que cre que calquera acción, por pequena que sexa, sempre ten repercusión. Para ben ou para mal. «Nada é invisible», di. Por iso, ela, xunto cunha vintena de persoas de colectivos como Cáritas ou Boa Vida, formaron o Círculo de Silencio de Pontevedra, en acción desde o 2016. ¿De que se trata? Dun colectivo con organización horizontal —sen cargos directivos nin ningunha outra estrutura— que, ao compás doutros grupos iguais no resto de España, busca visibilizar o drama das persoas refuxiadas e, en xeral, de todos cidadáns que por unha razón ou outra se converteron en inmigrantes. Así, todos os meses, nunha convocatoria na que primeiro reina o silencio e logo lense manifestos, reúnense na Peregrina para reivindicar «condicións humanas» para quen tiveron que deixar atrás a súa terra.

Criada nunha familia de Pontevedra con vea solidaria —o seu pai estivo ligado a Cáritas—, a ela picoulle pronto a espiral de axudar. E por iso quixo estudar Dereito. Exerceu de avogada un tempo, sempre na vertente máis social da profesión. Por exemplo, estivo nunha asociación de axuda a mulleres en situación de vulnerabilidade chamada Sentinelas e con sede en Santiago. Aí, comezou a darse de bruzos con historias femininas que só pode cualificar de desesperadas: «Viamos cousas tremendas. Lembro a desesperación dunha cirurxiá venezolana. A pobre chegou cunhas ojeras terribles, nunha situación de nervios tremenda e só pedía poder traballar en algo e suplicaba que non tivese que acabar na prostitución».

Lembra esta historia e explica que no Círculo de Silencio son moi conscientes do calvario que pasan os inmigrantes mentres non conseguen regularizar a súa situación: «Salvo os casos dalgúns refuxiados, que adoitan ter a posibilidade de contar con papeis para traballar, os demais teñen que agardar un mínimo de dous anos e, con sorte logo empezan a regularizar a súa situación se teñen un contrato de traballo. Isto é unha tolemia, porque aquí fai falta a súa man de obra e eles necesitan ese traballo. Pero o que ocorre en realidade é que acaban traballando en negro e en situacións moitas veces horribles. Hai inmigrantes moi explotados en Galicia». Conta casos de persoas sen papeis que pasan un mes traballando e ao final dinlles que non lles van abonar un só euro «porque saben que non teñen xeito de reclamar».

Con todo, négase a ver o vaso medio baleiro. E sinala que, fronte a casos «de explotación pura» tamén ve a moitos galegos hospitalarios con quen chegan de fóra. A eles apela para conseguir que as cousas vaian a mellor. «En Galicia vexo as dúas cousas. Vexo eses casos horribles dos que falaba e vexo tamén, sobre todo no rural, que hai persoas que seguen sendo moi acolledoras, que reciben ao que chega de fóra ou que está necesitado na súa casa, síntano á súa mesa e dinlle ‘come , filliño, come ', como nos dicían sempre as nosas avoas».

Convencida de que cada paso que damos conta para mellorar ou empeorar as cousas, Pita pide que se faga unha reflexión: «Primeiro, debemos ser humanos e ir ás causas da inmigración, na que moitas veces temos responsabilidade porque lles deixamos sen pesca ou outros recursos no seu país. Iso lévanos a pensar que temos unha débeda con eles. E, segundo, temos que pensar que necesitamos aos inmigrantes tanto como traballadores pero, tamén, para que os seus fillos crezan aquí, porque quedamos sen nenos», indica.

A iniciativa popular

Fala da recollida de firmas que impulsa o Círculo de Silencio para que se aprobe a iniciativa lexislativa popular que persegue unha regulación extraordinaria de medio milleiro de inmigrantes que viven en España, boa parte deles menores de idade. Trátase dunha iniciativa avalada por máis de 700 organizacións, desde a Conferencia Episcopal ata o activismo de barrio pasando por Cáritas e numerosas oenegués. Pita pide apoio para esta causa e aproveita para tirar pola borda un mito: «Non me atopo a inmigrantes que veñan buscando pagas. Queren traballar e dannos unhas leccións de supervivencia e solidariedade tremendas».