Un grupo de arxentinos, durante unha recente visita a Galicia. CONCELLO DE POIO

 

A vida levoume, sen buscalo, ao Buenos Aires de comezos dos oitenta. A aquel Buenos Aires no que se abrían camiño centos de miles de galegos. E digo que se abrían camiño, porque moitos eran persoas de escasa formación que tiveron a coraxe de lanzarse á aventura do novo mundo e a decencia de facer país cando chegaron, traballando honradamente e de sol a sol en postos moi humildes. De cando en vez tiñan que soportar a algún impertinente que lles espetaba aquilo de «¿para que veu?» ou «se non lle gusta, ¿por que non se vai?». Pero non por iso se arredraban e seguían adiante a base de esforzo, suor e dignidade.

Un daqueles galegos espléndidos que sacaban o pano emocionados cada vez que Rey de Viana ou calquera outra agrupación folklórica asomaba polo Teatro Colón era Manuel, un vello camareiro do restaurante Yapeyú. Manuel explicaba moi ben por que custaba tanto (e aínda custa) saír adiante en Arxentina : «Este é un país no que te deitas rico e levántaste pobre». Esa inestabilidade económica, con arrepiantes e cíclicas depreciacións, é a que trae agora á nosa cidade unha nova onda de emigrantes arxentinos.

Esta semana pedín un cortado nunha cafetería coruñesa e serviumo unha camareira rioplatense. E acordeime moito de Manuel o do Yapeyú e daqueles galegos exemplares que se deixaron a alma na emigración. Por desgraza, e porque maleducados hai en todas partes, contábame ela o que lle doe que lle pregunten que fai no noso país e por que non se vai. E creo que é un bo momento para lembrar que somos un pobo emigrante porque en países como Arxentina unha ampla maioría recibiunos sempre cos brazos abertos.