Yonier, recollendo un táper de comida no comedor social de Pontevedra. RAMON LEIRO

 

Yonier López naceu en Cali , a cidade de Colombia onde bailar salsa con enorme sorriso na boca é toda unha arte. Pero, tamén, unha urbe con grandes contrastes económicos onde as clases baixas e medias téñeno tremendamente difícil. Yonier, de 41 anos, era repartidor de comida rápida. Quería «cambiar de vida, progresar economicamente». Así que, empurrado por como lle habían ir a cousas á súa irmá, que hai un ano veu a Pontevedra, el tamén cruzou o charco e desembarcou na cidade do Lérez. Pasaron seis meses desde entón e Yonier, un xoves calquera ao mediodía, está a coller un táper de comida no comedor social de Pontevedra, nas chamadas colas da fame. Agarra o recipiente onde viaxa un caldo de verdura con fabas e di con convicción: «Agora vou ao comedor social, porque estou cunha man diante e outra detrás, pero sei que un día achegarei a este país. Sei que terei un traballo legal e que pagarei a miña Seguridade Social en España. E iso é achegar».

A Yonier, como a tantos centos de inmigrantes, o que lle frea actualmente son os seus papeis. Está nunha situación irregular e, polo tanto, por agora non pode ter un contrato laboral. Nos meses que leva en Galicia, tivo ocupacións esporádicas. Traballou vinte días na vendima ou como pintor de casas. Di que ter baixado o espinazo recollendo uva deulle a vida: «Puiden pórme ao día e pagar o meu aloxamento. Aluguei un cuarto e con ese dinerito que xuntei púidena pagar». Tras facer fronte ao alugueiro e a algún outro gasto imprescindible, non queda máis remedio que tirar da beneficencia para poder comer. ¿Pensaba que as cousas serían máis doados en España? Nega rotundamente coa cabeza: «Para nada, eu traía os pés na terra e sabía que isto ía ser durísimo. Chegar a outro país e sobrevivir é difícil... Pero tamén sabía que quería vir e intentar mellorar a miña vida. Se non o consigo, ireime de volta».

«Soíño, soíño»

Yonier conta que ten unha filla en Colombia. Pero que, de momento, vai estar en España «soíño, soíño» porque cre que ata que a súa situación se regularice sería unha temeridade traer a máis membros da súa familia. De momento, tampouco puido mandar diñeiro a Colombia para axudar aos seus. Abóndalle con intentar sobrevivir en Pontevedra. Non parece que se vaia a render: «O ser humano adáptase a todo», conclúe el.

Vaise Yonier e chega unha parella de venezolanos a coller comida para o xantar e a cea. Apenas queren falar. Pero cunha frase dino todo: «Aquí só vén por moita necesidade, ninguén por gusto».