M.MORALEJO

 

A inflación fai que negocios prósperos como a pastelería artesá A Vaguada de Cangas deixen de selo. A alza da luz, os impostos e as materias primas obrigou aos seus donos a botar o peche e pór terra por medio. Despois de tres décadas de actividade, o municipio perde un dos establecementos hostaleiros de referencia no medio dunha sangría que parece imparable.

«Ata hai ano e medio era un negocio solvente, rendible, pero nos últimos meses, aínda traballando doce horas diarias a miña muller e eu, non só non tiñamos ganancias, senón que tivemos que pór máis de 8.000 euros para os gastos», explica Víctor Soliño.

O fillo de Lourdes Iglesias e Eliseo Soliño, os fundadores desta empresa familiar que tivo que baixar a persiana, dá o paso para labrarse un futuro laboral fose.

«Vou empezar de cero en Finlandia, porque de España me botaron. Xa fun emigrante en Chile, no 2015, e agora non queda outra que volver selo», explica Soliño.

Imposible aguantar máis «pola escalada das materias primas, a inflación, o desorbitado prezo da luz e a desproporcionada cota de autónomos». Traballando os dous e aínda tendo gañado clientela as fins de semana, non había marxe algún de beneficio, senón perdas. Antes pagaba 300 euros como máximo de luz, pero a factura co mesmo consumo pasou a ser de 1.000 desde marzo e todas as materias primas se encareceron á vez. «Estabamos a traballar doce horas ao día e aínda por amais tiñamos que pagar case mil euros ao mes, só por gastos alleos ao oficio», indica Soliño. Móstrase especialmente agradecido polo «cariño e apoio» que recibiu de todos os seus veciños, pero non lle quedou outra saída e asegura que tampouco hai posibilidade de retorno. «Xa volvín unha vez, pero non vou volver a facelo. Non vou ser tan inxenuo como para afogarme de novo», sostén este empresario que o martes voa xa cara a Finlandia en busca dun futuro para a súa familia.

Tivo que deixar atrás o negocio que os seus pais abriron cando el tiña 6 anos. O nome da Vaguada era unha chiscadela ao primeiro centro comercial que abriu en Madrid (a súa familia tivo que pasar moito tempo na capital española porque Víctor naceu cunha cardiopatía severa que houbo que tratar e operar alí). Da man dos seus pais aprendeu o oficio e hoxe en día séguelles agradecido. O local é da familia, do mesmo xeito que a maquinaria.

Víctor estivo a traballar na pastelería dun hotel de Chile ata o estalido social do 2018. Tras regresar a España, coa súa muller e filla, estivo a traballar na panadería Acuña de Pontevedra, pero a morte prematura e inesperada da súa nai fixo que, tras un tempo, decidise asumir as rendas do negocio familiar. «Estivemos a traballar os últimos meses coa auga ao pescozo. Máis de once horas e tiñamos perdas», insiste. Explica que tamén esa clientela á que se mostra agradecido estaba sufrindo os efectos da inflación. «Antes comprábanse pasteis por ducias, pero agora por unidades. Eu vin como clientes que antes pedían un croissant para cada membro da familia agora comprábannos un para que llo partísemos en tres», di. O seu relato desgarrador evidencia a delicada situación que enfrontan non só as pequenas empresas senón a maioría das familias. «Obrígannos a volver emigrar e eu agora hei de pensar na miña muller e a miña filla», conclúe este empresario.